Lembeke 2013

Reeds voor de 15de keer werd de bosduatlon ingericht in het prachtige decor van de Lembeekse bossen. Al 14 keer deed ik mee. In 2010 moest ik jammer genoeg aan de kant staan wegens ziekte anders had ik hier misschien een record gevestigd. Ik weet niet of er nog zijn die alle edities hebben meegemaakt.
Maar geen nood daar doen we het niet voor. Gezond bezig blijven en plezier beleven. Ergens toch een beetje prestatie gericht maar ook niet dat we ontgoocheld zijn mochten we een slecht resultaat halen. De opkomst was terug groot. Een 130 tal deelnemers waaronder een viertal TTA-atleten.
Opwarmen en ondertussen een sanitaire stop is mijn gewone opwarming. Ook eens het parcours verkennen om te zien hoe het er bij ligt kan altijd nuttig zijn. Voor het fietsrondje te verkennen is geen tijd meer maar het lopen kan nog. En ondanks al die deelnames was ik toch vergeten dat sinds vorig jaar een kleine wijziging was aangebracht. Dat wisten we ook terug en ietsje verder wist ik ook dat er een stuk hout een beetje boven de grond zat. Zo maakte ik kennis met de Lembeekse bosgrond. Gelukkig zonder erg. De opwarming deed deugd en mijn temperatuur was al gestegen. Klaar voor de start.
Zoals gebruikelijk in een duatlon gaat het van in het begin aan een rotvaart. Niet voor mij. Rustig starten en in de achterhoede blijven speelt het door mijn hoofd. Het is blijkbaar een vlugge editie want al snel loop ik als laatste. Jammer maar het is dan zo maar. Makkelijk in de wisselzone zo vind ik meteen mijn fiets. Ook de supporters waren goed vertegenwoordigd. Doet altijd deugd om je naam te horen bij elke passage.
De fiets op en weg voor drie rondjes. Weinig modder maar als je achteraan zit wordt je constant gedubbeld en hoffelijk als ik ben zet ik altijd een stapje opzij. Op die paar seconden zal het niet komen. Voordeel daaraan is dat ik in de derde en laatste fietsronde het parcours voor mij alleen heb. Ondanks mijn positie rijd ik toch redelijk goed voor mijn niveau. Op het einde van het fietsen heb ik iemand in het vizier. Wordt ik dan toch niet de laatste? Hij heeft nog overschot en gaat me in de eerste rechte lijn bij het laatste lopen voorbij. De laatste looptoer is altijd ééntje op karakter. We weten dat het er bijna opzit en bijten op onze tanden. Tevreden loop ik de meet over onder een ere-haag van TTA leden. Ondanks mijn laatste plaats loop ik toch een goede wedstrijd. Ik verbeter mijn tijd van vorig jaar met zes minuten.
Na een douche en een deugd doende Westmalle rijd ik huiswaarts. De rode lantaarn heb ik achter gelaten.
Misschien heb ik hem niet meer nodig…