Moeilijke start

Met heel veel zin zette ik deze ochtend aan om eens een trage lange nuchterloop te doen. Mijn enthousiasme was niet te stuiten en ik vertrok meteen met een (te) stevig tempo. Nog geen 100 meter verder zat ik al in ademnood. Raar, ik heb dat nog nooit gehad. Wel de adem die op tempo moet komen maar nu was het echt happen naar lucht. Zou ik toch niet omkeren en het houden om enkele rondjes rond het meertje.

Nee, we zetten door. Enige ervaring heb ik toch dat dit over gaat en zelfs verdwijnt. De moeilijkste start evolueert dikwijls naar een fijne training. En inderdaad zodra ik de dijk van de Schelde op liep kwam de adem op adem en liep ik aan een gezapig tempo richting Heusden.

De kledijkeuze was ok, ook hier vreesde ik voor een probleempje maar de temperatuur viel mee. De laatste dag van oktober en we kunnen nog steeds in shorts lopen met enkel één laag lange mouwen. Een muts, die eerder diende om de bluetooth-oortjes in mijn oren te houden dan me te vrijwaren van een koud hoofd.
Handschoenen die na een tijdje uit konden. Ik was op weg. De totale afstand was nog niet bepaald, eerder afhankelijk van hoe ik me voelde. En dat was ok zodat ik oogde op een afstand van 12 kilometer. Al een tijdje geleden dat ik die afstand in de benen had. Maar ik voelde me prima. Het tempo was langzaam en zo bleef ook het hartje kloppen. Geen snelle duurloop. Eerder een vlugge wandeling om de calorieën te verbranden. Dat is echt wel nodig.

Na 1uur en 22 minuten was ik terug. Niet moe, niet overdadig zweetend maar heel erg tevreden. Smaakt eindelijk naar meer want de laatste tijd was de zin in lopen wat weg. Met een weekje verlof in het vooruitzicht lonken er nog wat loopkilometertjes.