Nieuw jaar, nieuwe moed?

2022 het jaar waar ik 60 wordt. Een jaar waar ik de draad weer wil opnemen voor één keer. Doel is om dit jaar nog eens een triatlon (kwartje) te doen om er dan een punt achter te zetten. Ook om mijn vrouwtje te laten zien dat ik het nog kan. Al is het aan een matig tempo.

Eerste opdracht is gewicht verliezen. En daar ben ik nu aan begonnen. Resultaat na 1 week: van 84.1 naar 82.4. Niet slecht en het geeft moed. Eén van de voornemens is om tijdens de week geen alcohol te drinken en de chocolade tot een minimum te herleiden. Tijdens het weekend mag al eens een trappistje. En genieten van de lekkere kookkunst van mijn vrouw.

Dat een dieet ups en downs heeft is deze week te merken. Slechts 0.4 kg kwijt. Nochtans heb ik geen buitensporigheden gedaan. Alcohol gemeden, chocolade miniem gehouden en voldoende fruit gegeten. Maar de eetlust nekt me wel meer dan eens. Het tweede bord moet ik meer vermijden. Maar daar wringt het dan want als ik overdag veel heb bewogen dan is de eetlust groot en ben ik niet verzadigd. Liever nog eens bijscheppen dan later de knagende maag te sussen met snoep.

Op een ander gebied ben ik meer tevreden. Het lopen gaat terug zoals ik het wil. Soms moet ik mezelf wel vooruit stuwen om te starten maar de zin is er terug. Het tempo is doelbewust zeer laag. 7 minuten per kilometer is best wel traag ook al heb ik soms het gevoel dat ik rapper loop. Maar mijn Polar Vantage M2 houdt mij in het oog waardoor ik me zo veel mogelijk hou aan de afgebakende hartslagzones. En ik kan het makkelijker aanvaarden dan vroeger. Lijkt het traag, ja dan is het maar zo. Niemand heeft zakens met mijn manier van trainen.

De moed is terug maar het gemoed is wat minder. De strubbelingen van mijn dochter met haar vriend vreten aan mij. Ik probeer het een plaats te geven maar het beheerst mijn leven en denken meer dan goed is. Mijn kostbaarste bezit loopt niet gelukkig en ik kan daar niet tegen. Ik zou er alles voor over hebben om de klok 4,5 jaar te kunnen terug draaien. Helaas een onmogelijke wens maar toch iets waar ik regelmatig aan denk. Waarom toch nam ze toen die stap. Nu beseft ze ook dat ze verkeerd was maar helaas te laat. Het enige wat we nu kunnen hopen is rust in haar hoofdje en misschien het geluk nog eens vinden. Nu is het met hoogtes en laagtes. De laagtes beginnen door te wegen, niet alleen in aantal maar ook op haar gemoed. Laat de rust terug keren op gelijk welke manier maar het mag… nee het moet gaan beteren want nu is het geen gezonde situatie meer.

Daarom dat het lopen me nu wat beter ligt, het is ideaal om het hoofdje wat leeg te maken. Als nu het weertje nog wat wil veranderen, want de grijze lucht begint tegen te steken.