Help!

Help is een woord dat de laatste tijd dikwijls in mijn hoofd speelt. Help want ik kan het soms niet meer aan. Ik kan het niet aan om te zien, horen en voelen dat mijn dochter niet gelukkig loopt. Niet meer dezelfde is, de meid die blij door het leven dartelde, die alles aan kon en die positief was. Na het ontdekken van een vriend die zich heeft opgehangen in haar garage. Een vriend die ze in de koude dagen onderdak en warmte probeerde te geven. Als dank heeft hij haar een onuitwisbare herrinnering gegeven. Helaas eentje die er in hakt en diepe sporen na liet. Sporen die haar de dieperik in duwen, die haar getekend hebben met alle gevolgen van dien.

Ze heeft stemmingswisselingen die soms gepaard gaan met uitbarstingen tussen haar vriend en soms anderen. Tegen ons, haar ouders, is ze rustiger, net of ze zich geborgen voelt. Of houdt ze zich sterk om ons geen verdriet aan te doen. Hoewel moet ze weten dat wij haar kennen. Maar ze beseft misschien niet hoe goed we haar kennen, hoe we voelen dat er iets scheelt, dat het niet meer gaat zoals het moet. Dat ze haar toevlucht zoekt in soms te veel drank. Waardoor we ons nog ongeruster voelen.

Help heeft ze nodig en niet alleen van ons. Gespecialiseerde hulp die je als slachtoffer nodig hebt. Gratis voor niets en zo veel als nodig. Zo veel tot je weer de oude bent en al wat je tegengekomen bent kan opbergen in een doosje. Een doosje die gesloten blijft maar een doosje die niet mag vergeten worden.

Ook wij hebben hulp nodig. Hoe ga je om met zo iemand. Door er te zijn maar het is zo moeilijk om door haar pantser te geraken. Ze sluit zich soms af en laat ons in het ongewisse. Help haar aub zodat wij ook geholpen geraken.